Categorie: Expeditie boekenkast

Het is ongetwijfeld het minst originele boek om over te schrijven, maar omdat ik er vrij erg van ondersteboven was, doe ik het toch. Misschien denk je over een paar zinnen: hè get, niet weer iemand die zo de loftrompet over dit boek en bijbehorende schrijver afsteekt. Dat mag. Sla dit stukkie dan gewoon even over en sluit bij de volgende weer gezellig aan😊 Want ik kan niet anders dan lovend zijn over Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer.

Het boek heeft behoorlijk wat stof doen opwaaien. Het was het boek dat weliswaar als de grote favoriet werd beschouwd en toch de Libris Literatuurprijs níet won. Ook stond het niet op de longlist van de Bookspot Literatuurprijs. Het lijkt wel of de hoge dames en heren der literaire jury’s vinden dat Ilja Leonard Pfeijffer zijn portie prijzen en roem wel heeft gehad. Of zoals Onno Blom schreef: “Heeft de jury een statement willen maken? Dat het boek al genoeg succes heeft gehad? Elke jury maakt een persoonlijke keuze, maar je kan simpelweg niet beweren dat het niet tot de beste 5 boeken van het voorbije jaar hoort.” En dat laatste is de reden waarom Grand Hotel Europa mijns inziens niet mag ontbreken in deze Expeditie Boekenkast.

Ik moet voordat ik écht begin wel even iets bekennen. Ik ben twee keer opnieuw begonnen in dit boek.

To review or not to review? differently

Ik heb een beetje een haat-liefdeverhouding met boekrecensies. Zo. Het hoge woord is er uit. Nou, dat was het dan voor vandaag. Oh nee, toch niet. Ik zal ‘m even kort uitleggen (mocht je dat leuk vinden en anders ook). Aan de ene kant vind ik het namelijk best interessant om te lezen hoe een recensent het boek heeft ervaren, maar liever pas ná het lezen van het boek. Want aan de andere kant kom ik door zo’n recensie toch vaker wel dan niet te veel te weten over het verloop van het verhaal. Wanneer ik het boek dan alsnog ga lezen, is een van de, mijns inziens, fijnste bijkomstigheden van lezen toch een beetje verdwenen: je het verhaal eigen maken door spontane ontdekkingen te doen, zomaar ineens verbanden te zien of geraakt te worden. Niet dat dat helemaal niet meer kan na het lezen van een recensie; je houdt er hoe dan ook een eigen verbeelding op na. Maar toch licht ik de tipjes van de sluier liever zelf op om te ontdekken wat zich eronder bevindt dan dat dat al voor mij gedaan is. Dat voelt soms een beetje als het lezen van een boek waarin een vorige lezer met potlood/pen/markeerstift/you name it belangrijke passages heeft gemarkeerd. Je kunt het niet níet zien. En zo is het, voor mij althans, ook vaak met informatie uit een recensie. Eenmaal gelezen kun je het niet meer ontlezen.

Okee, goed verhaal, en nu?

‘Ik heb het in één ruk uitgelezen.’ ‘Onmogelijk om weg te leggen.’ Uitspraken waar ik altijd een beetje jaloers op ben als ik ze op de achterflap van een boek zie staan of in een recensie lees. Ik heb dat namelijk zelden, al is het maar omdat ik een boek soms wel weg móet leggen omdat andere dingen meer moeten dan lezen. Uren onafgebroken lezen is iets wat ik hoogstwaarschijnlijk voor het laatst als kind heb gedaan, tijdens vakanties met mijn ouders. Tot ongeveer een week geleden. Toen ging namelijk mijn zwangerschapsverlof in. Het advies van ‘iedereen’ om die weken ook echt te gebruiken om goed uit te rusten vond ik op dag 1 nog lastig op te volgen, maar vanaf dag 2 ging het los. Of dus eigenlijk niet. Althans, niet in de fysieke vorm. Ik was van plan de komende zes weken (ongeveer natuurlijk, want, nog zo’n mooie, een bevalling laat zich niet plannen) veel te gaan lezen. Nu het nog kon (grapje! Hoop ik.).

Lees verder