Categorie: SuperwoMom

Het is al even geleden dat ik onderstaande blog schreef. Tien weken om precies te zijn. Ik vond het teruglezen van deze blog best verhelderend, omdat ik me wat ik hierin beschrijf niet meer zo precies kon herinneren. Alleen maar een goed teken; de fijne, rozewolkerige dingen van het moederschap overheersen. Echt waar. Zonder twijfel. Die roze wolk is voor mij een beetje zo’n foto die bestaat uit allemaal kleine afzonderlijke fotootjes: van veraf vormt het één roze geheel en van dichtbij zie je alle afzonderlijke wolkjes: de meeste zijn roze, sommige zijn een beetje grijzig. Over een wat grijziger wolkje gaat deze blog. Dat ik deze destijds niet direct heb gepubliceerd komt vooral omdat ik een bepaalde volgorde van blogs in mijn hoofd had; deze blog als eerste plaatsen was niet in lijn met mijn plan. En de mensen die mij langer kennen dan vandaag (en nu ook jij die niet tot die categorie behoort, maar wel nu deze blog aan het lezen bent) weten dat wanneer er eenmaal een plan is, ik niet per se de eerste in de rij ben om zomaar van dat plan af te wijken. Okee, en ik vind een blog als deze online publiceren toch ook een beetje spannend. “Ach ja, hoort erbij hè.”, “Maar ze doet het verder zó goed!” of: “Het gaat hoe dan ook weer voorbij.” zijn vaak de (daar ga ik voor het gemak maar even van uit) goedbedoelde, meelevende reacties op de wat meer grijzige kanten van  het moederschap. Lief hoor, daar niet van, en nog waar ook. Ik zal geenszins de laatste zijn om dat toe te geven. Maar op zich mag je ervan uitgaan dat ik dat zelf ook al had bedacht. DUS MAG IK GEWOON HEEL EVEN MIJN VERHAAL DOEN?! En dat verhaal is deze blog. Dus.

Het ging vanaf de geboorte zo vanzelf. Zo natuurlijk. En Hennie, onze kraamverzorgster (voor wie louter lof en eer!), heeft me er tijdens de kraamweek zo goed mee geholpen dat ik dacht dat dit nooit meer een issue zou kunnen worden. En toch werd het dat na een maandje wel. Borstvoeding geven. Ik vond tijdens deze eerste maand de rubgyhouding het fijnst. Ja, de rubyhouding. Ik wist tot aan de cursus ‘Samen Bevallen’ ook niet dat er meerdere, soms zelfs wat bijzondere, houdingen met bijzondere namen bestonden om een baby te voeden, laat staan dat ik die zou prefereren boven de enige houding die ik (en waarschijnlijk de halve wereld met mij) kende, die overigens de ‘Madonnahouding’ wordt genoemd, maar dat terzijde. Iedere voeding was het altijd een beetje een soort stoelendans, zij het dat er geen stoel aan te pas kwam, maar wel een voedingskussen en een baby, die er allebei zo goed mogelijk bij moesten liggen wilde laatstgenoemde goed kunnen aanhappen. Het werkte echter wel goed. Hoe fijn deze houding die eerste maand ook was, Linde bleef tijdens deze maand natuurlijk niet zo klein als bij haar geboorte. En dat werd een dingetje. Een pijnlijk dingetje, om precies te zijn.

Wellicht een wat lugubere naam voor een babyblog, maar zeg nu zelf: het trekt beter de aandacht dan: babywoordenspellingsspel. Want ook dat kan met de woorden die in deze blog voorkomen. Vrouwen die zwanger zijn of net moeder zijn geworden herkennen het wellicht: tijdens de zwangerschap en daarna wordt je vocabulaire enorm uitgebreid. Dat wil zeggen: als je al het babyjargon kunt onthouden. Want om eerlijk te zijn had ik daar wel eens moeite mee. Op zich niet heel erg, want er komt genoeg op je af tijdens deze bijzondere, vaak onwerkelijke periode dat meer dan eens wordt herhaald, maar tijdens bijvoorbeeld de cursus ‘Samen Bevallen’ die mijn partner en ik hebben gedaan (wordt vervolgd in een volgende blog) was ik weleens onzeker of ik wel betrokken genoeg was wanneer ik deze vaktermen niet net zo snel als andere vrouwen kon reproduceren. Achteraf weet ik wel beter. Iedereen weet immers wat je bedoelt als het woord ‘meconium’ je even niet te binnen schiet en je het omschrijft als de “eerste, zwartgekleurde ontlasting van een baby”. En zo waren er tijdens mijn zwangerschap meer woorden die in steeds minder nevelen gehuld waren.

Ik beken: aan het begin van mijn zwangerschap wist ik nog niet van zijn bestaan. Om mezelf hiervoor meteen maar even in te dekken: ik ben de eerste in mijn vriendinnengroep die een kindje heeft en de hydrofiele luier is tijdens onze etentjes dan ook niet vaak (lees: nooit) het gespreksonderwerp van de avond geweest. Tot zover mijn verdediging. De kennismaking met de hydrofiele luier, dat wil zeggen : met de naam, niet met de luier zelf, kwam tijdens een autoritje naar Den Haag tot stand; een vriendinnetje en ik waren op weg naar een etentje. Ik was net drie maanden zwanger en zoals wel vaker gaf mijn zwangerschap aanleiding om het over deze of andere zwangerschappen dan wel kinderen te hebben. Mijn vriendinnetje vertelde over het wel een wee van haar ‘kindervriendinnenen’ en zij zei me dat ik écht hydrofiele luiers in huis moest hebben. Goedbedoeld advies en, zo bleek later, ook helemaal waar. Tips en ervaringsverhalen kunnen overigens super waardevol zijn en soms ook enorm opluchten; die zwangere vrouwen/moeders hebben dat ook! Eerlijkheid gebied mij echter te zeggen dat ik van opmerkingen als ‘Je moet echt…’ vaak een lichtelijk, nog ongediagnostiseerde allergische reactie krijg. Tijdens de eerste paar maanden van mijn zwangerschap ging dit bovendien gepaard met een gevoel dat neigde naar recalcitrantie.

Hoewel ik maar al te goed weet dat ‘eten voor twee’ tijdens de zwangerschap een oud en achterhaald idee is, merk ik wel hoe belangrijk het is om als je zwanger bent voldoende en vooral lekker te eten. Maar soms is dat nog best lastig. Natuurlijk, er zijn meer dan voldoende producten die je gewoon mag blijven eten als je zwanger bent. Toch zag ik soms door alle lijstjes met wat je wel/niet te veel of te vaak/helemaal niet mag eten het bos niet meer. En toen was daar het kookboek Oh baby! van Denise Kortlever. Volgens het omslag bevat het ‘De allerlekkerste gerechten tijdens je zwangerschap’. En daar is geen woord van gelogen.

Lees verder