Categorie: Van die dingen

Ik heb nooit echt een levensmotto gehad. Of in ieder geval niet maar eentje. Alle facetten van het leven laten zich, vond ik, niet samenvatten in slechts één zin en bovendien zijn er zoveel inspirerende uitspraken over het leven dat als je dat toch wilt doen, je jezelf met een knap lastige opdracht opzadelt. Maar toen kwam mijn Momentumtabblad (Momentum is een app die je bij het openen van een nieuw tabblad voorziet van een dagelijks mantra met een daarop toegespitste quote) met de uitspraak: “Trust the process”. En hoewel er nog steeds heel veel andere rake uitspraken over het leven zijn, zingt deze, sinds ik ‘m voor het eerst las, iedere dag meerdere keren rond in mijn hoofd en bevind ik me ook steeds vaker in situaties die deze uitspraak bevestigen.   

Neem nu dit eerste nieuwe stukje in tijden. Allereerst is het er sneller dan verwacht. Daarnaast gaat het niet over dat wat ik had bedacht waar mijn eerste stukje over zou gaan. En misschien is dat wel, bedenk ik nu, de reden waarom het er sneller is dan verwacht. Ik had namelijk bedacht dat mijn stukjescomeback zou gaan over mijn transformatie van docent naar moeder naar een moeder met een eigen onderneming. Mocht je je daar nu op hebben verheugd: ik doe bij dezen een beroep op je geduld. Dat stukje komt ook. Wanneer het komt.

Toen ik in mijn post op de Taalapotheek vroeg waar de lezer mij nog meer over zou willen zien schrijven, schreef Heleen van Schoonschrift: “Schrijf over wat jou op dat moment bezighoudt!” Dat vond ik een heel mooi antwoord en tegelijkertijd was ik meteen aan het bedenken waar ik me op dat precieze moment eigenlijk mee bezighield, waar ik me überhaupt mee bezighield en waar ik dan over zou kunnen schrijven, want ER MOEST EEN STUKJE KOMEN! Ik was even helemaal niet op het proces aan het trusten.

Experimenten en challenges

En toen was daar gisteren. Zo’n dag die, net als de totstandkoming en het onderwerp van dit stukje, niet helemaal liep zoals ik in mijn hoofd had. Ik kreeg naar aanleiding van de post met deze foto een appje van een vriendinnetje met daarin drie accounts die ik misschien ook wel inspirerend zou vinden. Daar had ze gelijk in. Mijn hoofd werd direct overgenomen door een van de accounts waarop de eigenaresse ervan haar nieuwe product aankondigde: een 28-daags experiment met de Law of Attraction. Mensen die mij kennen en/of mij volgen weten dat ik het leuk vind om me bezig te houden met affirmeren en manifesteren en vooral goed ga op de kaartjes die daar vaak bij worden gebruikt. Gesprekskaartjes, affirmatiekaartjes, manifestatiekaartjes, check-in kaartjes. Ik spaar ze allemaal.  Nu is dit experiment geen kaartendeck, maar het ging wel over leren manifesteren, visualiseren, een art journal bijhouden, meditaties doen, etc. Een belangrijk deel van mijn interesses in één experiment: dat klonk veelbelovend en inspirerend. En toch…werd ik er ook mega onrustig van. Een mens kan blijkbaar ook teveel inspirerende bronnen hebben.

Ik heb in februari meegedaan met een zichtbaarheidschallenge op Instagram. Heel waardevol, leerzaam en inspirerend om aan mee te hebben gedaan. Bovendien heb ik er een aantal waardevolle contacten aan overgehouden. So far so good. Over het feit dat ik iedere dag om 10.00 uur via Instagram een opdracht zou krijgen en dat het natuurlijk leuk zou zijn om mijn bevindingen met de andere vrouwen te delen, daar had ik even wat minder goed over nagedacht. Of beter: ik had niet gedacht dat dat me eigenlijk meer stress dan plezier zou opleveren. Wederom voor de duidelijkheid: dit heeft natuurlijk helemaal niets te maken met de inhoud van de challenge of de organisator ervan, want het zat allemaal onwijs tof in elkaar en zoals gezegd: het heeft me enorm veel opgeleverd. Die onrust en stress heeft alles te maken met mezelf en het feit dat ik die challenge me een beetje over liet nemen die week. Op zich niet erg als je daar lekker de tijd voor hebt, maar met een dochter van bijna twee is dat niet per se het geval. Wat ook niet erg is, het is tenslotte mijn keuze geweest om op dit moment in mijn leven voor het grootste deel van de week thuisblijfmoeder te zijn, maar wel als ik me door in dit geval een challenge zo laat opslokken dat ik fysiek aanwezig ben, maar mentaal not so much.

En die onrust voelde ik dus ook toen ik gisteren las over dat experiment. Dat is dus 28 dagen lang opdrachten doen, journals bijhouden, livesessies bijwonen, waar je niet per se bij aanwezig hoeft te zijn, want je kunt alles terugkijken en….AARRGHH!

Geen challenges meer. Of nouja…

En dus laat ik het aan me voorbijgaan. Voor mij even geen challenges meer (oké, behalve die van Hebban, maar het enige wat ik daarvoor moet doen is boeken lezen. Dat zit al in mijn dagelijkse routine ingebakken.), geen zoveel-daagse experimenten, geen memberships, geen communities. Ik wil gewoon iedere ochtend intuïtief een fijn kaartje trekken en daar mijn energie op afstemmen. Of niet, als dat eerste of dat laatste (of allebei) om wat voor reden even niet lukt. Ik wil gewoon met nieuwe en volle maan mijn eigen ritueeltjes doen met m’n stenen, spraytjes (zie dropsofheaven.nl), dromen, doelen, plannen en actiepuntjes. Ik wil alleen mijn vaste notitieboek waarin ik mooie citaten verzamel uit de boeken die ik heb gelezen en waarin ik mijn incheckmomentjes, maanrituelen en andere levensgerelateerde, onthoudwaardige zaken opschrijf. Dat is voor mij art journal genoeg. Ik wil tijdens de spaarzame uurtjes die ik op een dag heb naar het hutje op de hei in mijn hoofd, me onderdompelen in mijn plannen voor de Taalapotheek. Struinen, lezen, schrijven, mijmeren. Ik wil wanneer het maar kan hier en nu en mentaal aanwezig zijn. Niet alleen voor m’n dochter, want je schroeft de dweilstok op haar lengte, hangt er een dweil aan en ze is weer even zoet, maar vooral ook voor mezelf.

Overigens was het in aanraking komen met dat experiment niet per se waarom mijn dag gisteren niet helemaal liep zoals verwacht. Ik zou ’s middags tijdens het slaapje van mijn dochter bijles geven. In plaats daarvan was mijn bijlesleerling de bijles vergeten, wat in alle middagslaapjesgevallen in principe zou betekenen dat ik onverwacht tijd voor mezelf zou hebben en dat ik dus niet alleen iets kon posten op gewoonfijn, maar ook aan mijn eerste nieuwe stukje kon werken, ware het niet dat mijn dochter niet wilde slapen. Het universum vond het blijkbaar even tijd voor een pauze, een moment van bezinning, een challenge. Naam? Trust the process. En dus haalde ik mijn dochter uit bed en stapten we op de fiets. Dat kon, want het was een challenge zonder dagelijkse opdrachten of het delen van bevindingen. Het was er eentje waarbij je onderweg mocht stoppen voor warme chocolademelk en jamkoek met veenbessen.

Vorige week viel mijn oog in het Engelstalige gedeelte van Magazine Uitagenda Utrecht (een tijdschrift met allerlei tips op het gebied van cultuur en lifestyle) op de filmtip ‘Maiden’. Het is inmiddels ook een tip van mij, want ik vond (en vind) ‘m fan-tas-tisch. Iets in me riep: “Direct delen die hap. Dit moet iedereen zien!” Maar ik was er de volledige anderhalf uur dat de film duurt en minstens net zo lang erna vrij van ondersteboven. Daarnaast zou mijn vriendelijke, doch dringende verzoek niets aan betekenis inleveren als ik ‘m een dagje later zou delen. Ik had kunnen weten dat er dan weer allerlei andere dingen tussendoor en bij zouden komen die meer moesten, waardoor het iets meer dan een dagje later werd. En toen was daar vandaag ineens deze vraag aan m’n zakje thee. 

Maiden (spreek uit als: meeden, dus níet fonetisch uitspreken. Dan krijg je die soort rare verbastering van ‘meiden’ waar ik spontaan vlekken van in m’n nek krijg.) gaat over de eerste volledig vrouwelijke crew die heeft meegedaan aan de Whitbread Around the World Race van 1989-1990, de zwaarste zeilrace ter wereld. Schipper Tracy Edwards en haar bemanning shockeerden hiermee de complete, destijds door mannen gedomineerde zeilwereld. Een van de dingen die me raakte tijdens het zien van Maiden is hoeveel harder dit vrouwenteam in vergelijking met hun mannelijke collega’s heeft moeten werken om überhaupt mee te kunnen doen. En dan moest de race nog beginnen en het commentaar tijdens de race nog komen. Want ja, fysiek was het zwaar, maar ze werden ook mentaal behoorlijk uitgedaagd. Van nauwelijks sponsoren kunnen vinden (“We really love this, but it’s just too much of a risk with adverse publicity if something were to happen.”) tot bizarre vragen tijdens interviews (“Are you lesbians?”, “Are you sleeping around?”, “Surely you’re not getting on that well?”).  

Hierdoor vroeg ik me zomaar tussendoor even af: kunnen er op een zeilboot met alleen mannen niet ook ongelukken gebeuren? Verliefde gevoelens ontstaan? Discussies en ruzies voorvallen? Mocht dat al aan de orde zijn, dan is dat toch alleen maar menselijk en niet vrouwelijk of mannelijk? Het is maar een hersenspinsel, hoor.  

Hoe dan ook, hoe de vrouwen van de Maiden alle financiële, fysieke en mentale uitdagingen zijn aangegaan vind ik onuitlegbaar inspirerend en tegelijkertijd een oproep: laten we alsjeblieft stoppen met mensen bij voorbaat uitsluiten op basis van geslacht. “Why an all women crew?” vroeg een vrouwelijke journalist aan Tracey. Waarom niet? Of het veel raker geformuleerde antwoord van Tracey Edwards zelf: “People are going to argue. Men are going to say they can’t, women are going to say they can do it, ‘till time ends, so someone has to do it to prove either way.” 

En dat hebben ze gedaan, want “I think if you believe in everything that people tell you you can’t do, what would human kind have achieved. Right?”, aldus Jeni Mundy, boegman op de Maiden.  

Als regen een artiest was, dan was ik een groupie eerste klas. Toegegeven, ik houd het meest van de regen als ik binnen ben, maar sinds onze dochter er is, probeer ik ook buiten niet te vaak te balen van een bui. Want hoe erg is het nou helemaal écht?

Even voordat ik overkom als iemand die buiten een complete regendans in elkaar choreografeert terwijl het pijpenstelen regent: dat die bui niet erg is, moet ik op het moment dat ik haar tref even een paar keer (liefst hardop) herhalen. En dan nog een paar keer. Ik ben nog lerende.

Eén van mijn lifegoals is een hutje op de hei. Of in de achtertuin, dat is ook goed. Een plek om ongestoord te kunnen schrijven, lezen, mijmeren. Een plek om ideeën te bedenken, uit te denken, uit te voeren. Met op de achtergrond fijne muziek (de afspeellijst ‘Hutje op de hei’ is al aangemaakt), rainy cafes en Nomadic Ambience op repeat of gewoon echte (regen)geluiden van buiten. Dat lijkt me dus onuitlegbaar fijn. Zo fijn dat ik in Pinterest een bord heb gemaakt met foto’s van huisjes die ik best in mijn tuin zou willen en interieurs die die huisjes vervolgens best zouden mogen hebben.

Maar dat terzijde.