Categorie: Gedichten (Pagina 1 van 2)

Hutje op de hei vol. 1

Vanaf de achterdeur loopt een paadje
naar mijn hutje op de hei.
Ik struin er, lees er, schrijf en mijmer,
en het is helemaal van mij.
Het heeft een voordeur met gordijntjes,
een keukentje en zelfs een bed.
En de schrijftafel der tafels
heb ik voor het raam gezet.
Het is omringd met groen en bloemen,
merels en een aanloopkater
en zo nu en dan
vaart er een zeilboot op het water
en er is nog zoveel meer
wat ik graag nog wil beschrijven.
Ik denk dus dat ik hier
nog maar eventjes moet blijven.  

Hutje op de hei vol. 2

Zoveel hashtags te volgen,
zoveel plekken om digitaal te verblijven
en dat terwijl ik me had voorgenomen
om te gaan schrijven.
Maar al die inspiratie,
die mooie en mooiere woorden,
zijn beetje bij beetje bezig
mijn passie te vermoorden.
Door al dat vergelijken
en kijken naar anderen,
willen mijn gedachten niet meer
in gedichten veranderen.
Ik trek me dus maar weer terug
in mijn hutje op de hei.
En spreek mezelf toe:
“Kappen met die onzin,
ik schrijf vooral voor mij.”

Het is een doodgewone dinsdag
en toch eten we taart.
Want alleen zomaar weer een nieuwe dag
is best een feestje waard.
Het is niet zo’n volop zonnige dag
waarop vogels uit volle borst fluiten.
Het waait buiten namelijk best wel heel hard
en de lucht regent tranen met tuiten.

Maar weet je, regen is best heel fijn
als je lekker binnen bent.
En dus maken we op zo’n dag
van lakens een mooie tent.
De aller-, állermooiste, mooier dan ooit tevoren.
Omdat je vanuit zo’n knusse plek
de regen nóg beter kunt horen.  

Hoe goed gemutst je doorgaans ook bent,
regen blijft toch altijd een beetje bar.
Je raakt bovendien nooit echt goed gewend
aan een plensbui op je knar.

Maar ook de langste regenbui
komt heus ooit tot een eind.
En even, hoe mooi is de wereld
wanneer met diamantjes omlijnd
als straaltje voor straaltje
het zonnetje weer verschijnt.

Was het maar waar dat ik deze titel zelf had bedacht. Nee, dit is de uitdrukking “Beter goed gejat dan slecht bedacht” in volle glorie. Omdat ik het niet beter kan en wil verwoorden dan Dirk Witte in 1917 heeft gedaan. Het gedicht hieronder is dan wel weer gewoon van mij. Niet gejat, (hopelijk) wel goed bedacht.

Liefde en pijn,
nemen en geven,
ontmoeten, verlaten,
doodgaan, nieuw leven.
Componeren, oefenen,
luisteren, spelen.
Iets voor jezelf,
iets samen delen.
Dromen, doen,
bewonderen, betoveren.
Doem- of overdenken,
laten gaan, veroveren.
Schrijven, praten, lachen en zingen.
Vliegen, duiken, dansen, springen.

Geniet van jouw reisje,
neurie op jouw wijsje.
Leef jouw verhaal en lees het.
Heb lief en wees het.

Soms is geluk in geur gevangen:
een wasje dat buiten heeft gehangen,
koffie op de vroege morgen.
Spontaan verdwijnen al mijn zorgen.

Een nieuw of juist wat ouder boek,
mijn eigen babymeisje,
de verse tulpen in de hoek,
het huis na thuiskomst van een reisje.

Lavendel in de tuin of in het bad,
om het even welk baksel in de oven,
bloesem en eucalyptusblad,
Oh en kaarsen na het doven.

De buitenwereld na een buitje regen,
de slaapkamer na het open raam.
Ging alles net juist nog wat moeizaam,
na deze geurtjes kan ik er weer tegen.

Dus adem maar eens even heel diep in
wanneer geluk zich niet voor j’ogen wil ontluiken.
Geloof me, dat heeft heus echt zin;
soms is geluk naam’lijk een kwestie van goed ruiken.

Ik weet ook heus wel
dat niet iedere dag een gouden randje heeft.
Omdat je iets stoms, verdrietigs,
of gewoon even niets hebt beleefd.
Sommige dagen zijn nou eenmaal
wat minder fleurig,
minder fijn, minder kleurig.

Maar probeer op al die andere momenten
alles met lichtpuntjes en slingers te versieren,
het leven zo vaak mogelijk volop te vieren.
Alle fijne ietsjes, groot of klein.
Het leven is te kort
om het geen feest te laten zijn.

Het ruikt buiten naar zon en nieuwe avonturen.
Van mij mag de lente wel drie seizoenen duren.
Ik ruik de bloesem, adem heel diep in
tot ik het overal voel: een nieuw begin!
Vol energie van dromen naar plannen. 
Alsof alles beter lukt nu de kou is verbannen.
Weg met die beren en ‘ik-weet-het-niet’jes.
Tijd voor nieuwe zaadjes en guitig groene sprietjes.

Lieve fijne donkere dagen,
bedankt voor de gezelligheid.
Jullie hebben je werkelijk uitmuntend gedragen,
maar ‘t is nu toch echt de hoogste tijd
voor explosies van kleuren, vers gemaaid gras,
voor lekker naar buiten, maar nu zonder jas.
Voor zon op mijn huid zonder tussenkomst van glas.
Ik wou dat het altijd lente was.  

Net als het witte wolkendek,
zijn ook alle deuren dicht.
Maar de gordijnen blijven open
en overal schijnt licht.

Licht van kaarsjes, lampen en teevee,
maar ook de mensen
schijnen een beetje mee.
Door alle creativiteit,
het omzien naar elkaar,
de innovatieve initiatieven,
ieder groot of klein gebaar.

Een tinteling in mijn armen,
een steekje in mijn been
en waar gaan al die gedachten
in mijn hoofd nou toch weer heen?
Al die stemmen, claxons,
PRIKKELS!
Mijn hoofd draait overuren.
Is mijn kibbeling bijna klaar?
Hoe lang gaat het nog duren?
Ziet u, mevrouw,
‘kheb wat last van zweverigheid.
Ik weet, dat klinkt wat gek,
maar soms voelt het alsof mijn hoofd
wat staat te tollen op mijn nek.

Ceci n’est pas un haiku

Als de lente komt
dan stuur ik jou
tulpen uit Amsterdam
haiku’s van eigen hand.

Lentesneeuw

Een ijzige wind
snijdt door roze-witte bloesem.
Een wolk van fluweel

valt van de bomen
legt op het gras een tapijt.
Roze lentesneeuw.

Blaasorkest

Een kopergeschal
uit de gele trompetjes.
In het hart een bij.

Vergeet me niet

Als een stukje blauw
achter de witte wolken:
vergeet-me-niet-je.