Categorie: Gedichten (Pagina 2 van 2)

Er zijn maar weinig mensen buiten
veel deuren blijven dicht.
Dus dan maar veel liefs aan iedereen
via dit gedicht.
Het is maar gek en onnatuurlijk
dat op afstand moeten blijven.
Dus bel iemand op, stuur een kaart
of ga ook gedichtjes schrijven.
Laat je creativiteit de vrije loop
en kijk om naar de ander,
dat scheelt al een hoop.
Iedereen overal wens ik lichtjes en liefde toe.
Alles liebe, con amor(e), with love, liefs, bisous.

De ene bladzij na de ander,
in één ruk, van kaft tot kaft.
Meteen heb ik een beetje heimwee,
’t eind kwam sneller dan verwacht.

De personages inmiddels goede bekenden,
waarvan ik, ondanks de onmogelijkheid
van dat plaatje,
altijd blijf hopen hen tegen het lijf te lopen.
Een lach, een groet, misschien een praatje.

Van onontdekte plekken naar nieuwe thuisjes,
waar ik vaak nog zo veel langer had willen wezen.
Maar als ik het te erg mis,
maak ik in m’n hoofd gewoon een wandeling langs al die huisjes.
En precies dát is dus zo fijn aan lezen.

Wat was dit verhaal
onuitlegbaar goed.
Over liefde voor het leven
en de liefde
en hoe dat moet.
Maar inmiddels,
zo laat de lucht me zien,
ligt de avond in ’t verschiet.
En naar bed gaan zonder boek
verdraag ik eig’lijk niet.

Morgen ga ik weer van start.
De lat niet te hoog,
het tempo niet te hard.
Maar ik wil graag weer even een doel.
Dat geeft gewoon zo’n fijn gevoel.
Ook al is mijn neus dan nog wat snottig
en voelt mijn hoofd nog steeds wat rottig.
Ik trek gewoon m’n shirt met gele streepjes aan.
Daarmee heb ik dan al één fijn ding gedaan.

Stapje voor stapje,
niet te snel, niet te vlug.
Maar ook zeker niet te langzaam.
Dan kan ik te makkelijk weer terug.
Daar is de plank.
Hij is wel wat hoog.
Zal ik weer…?
Dan blijf ik veilig en droog.
Maar is dat niet zonde van al die stappen?
Dan sta ik weer helemaal aan het begin.
En voordat ik stiekem kan ontsnappen
spring ik
met een kriebel
het diepe in.

“You’re the butter to my bread
and the breath to my life.”
Paul Child over zijn vrouw Julia.

Jij bent de boter op mijn brood,
het framboosje op mijn taart.
Mijn rots in de branding,
De schipper op mijn vaart.
De twinkeling in mijn ogen,
mijn eindbestemming op de kaart.
De artisjok op mijn pizza,
de eerste lentezon in maart.
En ook het lekkerste hapje eten
dat ik voor het laatst heb bewaard.
Kortom, van alle mensen op de wereld
ben jij me het meeste waard.

Soms is een dag een donderwolk
met flitsen, hagel, regen.
Soms is een dag een lentezon,
de wolken wat verlegen.
Vandaag is meer een grijze lucht
met scherpe druppels, windkracht negen.
Maar plots zie ik wat stukjes blauw
en kan ik er weer tegen.