De hydrofiele luier. Of: het mysterie van de doek die je in twaalfvoud móet hebben.

Ik beken: aan het begin van mijn zwangerschap wist ik nog niet van zijn bestaan. Om mezelf hiervoor meteen maar even in te dekken: ik ben de eerste in mijn vriendinnengroep die een kindje heeft en de hydrofiele luier is tijdens onze etentjes dan ook niet vaak (lees: nooit) het gespreksonderwerp van de avond geweest. Tot zover mijn verdediging. De kennismaking met de hydrofiele luier, dat wil zeggen : met de naam, niet met de luier zelf, kwam tijdens een autoritje naar Den Haag tot stand; een vriendinnetje en ik waren op weg naar een etentje. Ik was net drie maanden zwanger en zoals wel vaker gaf mijn zwangerschap aanleiding om het over deze of andere zwangerschappen dan wel kinderen te hebben. Mijn vriendinnetje vertelde over het wel een wee van haar ‘kindervriendinnenen’ en zij zei me dat ik écht hydrofiele luiers in huis moest hebben. Goedbedoeld advies en, zo bleek later, ook helemaal waar. Tips en ervaringsverhalen kunnen overigens super waardevol zijn en soms ook enorm opluchten; die zwangere vrouwen/moeders hebben dat ook! Eerlijkheid gebied mij echter te zeggen dat ik van opmerkingen als ‘Je moet echt…’ vaak een lichtelijk, nog ongediagnostiseerde allergische reactie krijg. Tijdens de eerste paar maanden van mijn zwangerschap ging dit bovendien gepaard met een gevoel dat neigde naar recalcitrantie.

Ik merkte dat ik een beetje in de weerstand sprong als mensen met vriendelijke edoch dringende en vooral ongevraagde adviezen kwamen. Ik moest me dan ook een beetje inhouden om niet te gaan zeggen: “Dat zullen we nog wel eens zien, of ik die hydro eehh..labiele luiers nodig ga hebben.” Daar kwam nog bij dat ik ook nog eens geen idee had waar ze het over had (hydrowat luiers?). Ik had de eerste paar maanden vooral nodig om aan het idee te wennen dat er een enorm wonder in mij (in míj! in mijn eigen buik!) groeide. Ik vond dit lange tijd (lees : mijn hele zwangerschap) zo onwerkelijk, dat ik nog helemaal niet zo bezig was met het moment dat ze er dan ook daadwerkelijk was en hoeveel hydrofiele luiers en monddoekjes ik tegen die tijd in huis moest hebben. Dat bleef allemaal iets heel abstracts en ‘ver wegs’. Ook niet zo gek, aangezien dit mijn eerste zwangerschap was, maar dat was nu juist ook het euvel. Mijn vriendinnetje was niet zwanger en had ook niet al een of meerdere kinderen en zíj wist wel waar ze het over had. Ging ik me nu door haar laten vertellen wat ik in huis moest halen? En dan ook nog iets waarvan ik geen idee had wat het was? Dat weet ik inmiddels wel, hoewel ik de daadwerkelijke betekenis ervan zojuist nog even heb opgezocht (ter informatie: mijn dochtertje is nu bijna drie maanden): húdor = water, phílos = vriend, oftewel: een doek die ‘waterminnend’ is, oftewel: een doek die water (en ander vocht, zo blijkt na menig spuit- en druipluier) kan absorberen. Zoals gezegd, mijn vriendinnetje had gelijk over die hydrofiele luiers. Je kunt er niet genoeg van hebben. Dus laat die opstandigheid er zijn, schiet lekker in de weerstand, word recalcitrant, maar zo min mogelijk hardop. Want soms willen andere mensen nog wel eens een goed punt hebben.