Als regen een artiest was, dan was ik een groupie eerste klas. Toegegeven, ik houd het meest van de regen als ik binnen ben, maar sinds onze dochter er is, probeer ik ook buiten niet te vaak te balen van een bui. Want hoe erg is het nou helemaal écht?

Even voordat ik overkom als iemand die buiten een complete regendans in elkaar choreografeert terwijl het pijpenstelen regent: dat die bui niet erg is, moet ik op het moment dat ik haar tref even een paar keer (liefst hardop) herhalen. En dan nog een paar keer. Ik ben nog lerende.

Regen is in ieder geval een inspiratiebron voor velen (oké, waaronder voor mij. Zie “Taart-en-tentententoonstelling” en “Diamanten randje”). Een paar weken geleden kwam vriendlief met een YouTubeparel, ongekend. Vind ik dan. Waar sommige mensen in hun huis sfeer creëren met een tien uur durende YouTubeversie van een knetterende open haard, daar zet ik filmpjes op van ‘Nomadic Ambience’. De jongen/man/jongeman, afijn, de eigenaar van dit kanaal, wandelt door steden en natuurgebieden, vooral wanneer het regent of sneeuwt, en filmt deze wandeling. De combinatie van herfstige taferelen, alledaagse stadsgeluiden en gekletter van regen op paraplu’s, straten, auto’s, waarop dan ook: mij kun je niet gelukkiger krijgen. De ‘Walking in the Rain in Boston, MA’ waarbij de beste man een uur en zes minuten lang door het prachtige, regenachtige Beacon Hill loopt, is veruit favoriet. Ga. Dit. Zien.

Mocht dit naar meer smaken, zoek dan ook eens op ‘rainy café’. Dan worden regengeluiden voor zo’n acht uur lang gecombineerd met muziek (en wanneer gewenst ook met background chatter). Acht uur lang? Jep. Mocht je het einde van zo’n video hebben gehaald, of ook fan zijn (geworden), laat het me weten. Eén groupie is geen groupie.